Hara, bir genç kız ile at ortasındaki alakaya odaklanmasına karşın sinemanın yerinde aile vurgusu var üzere. Öykü nasıl ortaya çıktı ve aile neresinde?
Aslında öykünün birinci oluşumu bir gazete haberiyle başladı. Sakat doğan bir atın Gazi Koşusu’nu kazanmış olması beni çok etkilemişti. Yazdığım birinci draft senaryo, bu minvaldeydi. Süreç içerisinde yalnızca bir muvaffakiyet öyküsünün yetersizliği ve benim yapmaya çalıştığım sinemanın dışında olması nedeniyle hikayeyi büsbütün değiştirdim. Merkezinde tekrar atın öyküsü olmakla birlikte aile olmak problemini işlemek istedim.
-Nermin’in sinemadaki varlığı ve yokluğu değişik bir doku oluşturuyor. Bulunan kasadan insan-hayvan bağlantısına kadar genişleyen bir ağ. Ne dersiniz?
Nermin’in vefatıyla başlayan olaylar bizim sinemamızın dokusunu oluşturuyor. Ancak biz Nermin’in varlığını bilmeden o kontrastı çıkaramazdık. Onun için de varlığı ve yokluğu kıyaslamasını seyircinin yapabilmesi gerekiyordu. Bi yanıyla da aile olmak sıkıntısı yalnızca kan bağıyla mı oluşur sorusunu Nermin üzerinden soruyoruz.
-Bir şenlik sinemasında pek olmayan olumlu hisler da öyküde kendini gösteriyor. Sinemanın şenlik süreci için risk değil mi?
Elbette risk. Fakat şenlik sineması deyince algımız o kadar değiştirildi ki. Biraz da bunu sorgulamak, bunun konuşulmasını gündeme getirmek istedim. Yalnızca defolu, arızalı, patolojik karakterlerin dünyasına kamera tutan sinemalara övgü, insani olana, irfani olana dudak bükmek malesef bizim şenlik anlayışımızın bir gerçeği oldu. Halbuki sinema denilen şey, senaryo, oyunculuk, direktörlük, sanat idaresi, müzik, atmosfer vs. üzere birçok detaydan oluşan bir bütün. Bunlar güzel yapılmışsa o düzgün bir sinema olur. Yeterli sinemanın de şenliği, vizyonu diye bir ayrımı olmaz. Kaldı ki izleyiciye ulaşmayan bir sinema, bence bitmemiş bir sinemadır.
-Daha evvelki filmleriniz olan Kız Kardeşim Mommo, Meryem ve Arama Moturu da his yoğunluklu işlerdi. Filmografinizde değişmeyen bir his var. Bunu nasıl tanımlarsınız?
Film, direktörün ruhunu yansıtır. Bu Yeşilçam ustalarından duyduğum bir kelamdı. Yaşadıkça bunun doğruluğunu görüyorum. İnsanın dünyası, ruhu neyse anlattığı da o oluyor. İnsan olarak önemsediğim birinci his “merhamet”. Sinemalarımda de merhamet sıkıntısı daima ön planda oluyor.
-Filmleriniz ve şenliklere bakışınız genç sinemacılara alternatif oluşturacak çerçevede. Gençlere bir şeyler söylememiz gerekse ne dersiniz?
Aslında çok şey söylemek isterim. Öncelikle, kimse üzere sinema yapmaya özenmeyin. Bugünün geçerli üzere görünen akımlarının yarına kalmayacağını, kalıcı olanın özgünlük olduğunu unutmayın. Öyküme şunu da katarsam yurtdışında, şunu katarsam ülkemde ödül alırım diyerek filmlerinizi kirletmeyin. İçtenlikle, aşkla yapacağınız işler kesinlikle bu ülkede de, yurtdışında da gerekli karşılığı alır bunu unutmayın.
-Atalay Taşdiken yalnızca sinema sineması yapmayan, belgesel, dizi ve televizyon programlarında da ismini gördüğümüz biri. Bu çeşitlilik size ne katıyor?
Aslında bana kalsa hayatımın her anını sinema ile yaşamak isterim. Yazmak, okumak, üretmek, sinema çekmek, kurgu masasında aylar geçirmek. Öte yandan hayatın gerçekleri var malesef. Tv için yaptığım işleri de severek yapıyorum fakat keşke yalnızca sinema ile hayatımı sürdürebilsem. Bence yüksek sanat biraz tuzu kuruların işi.
-Bundan sonraki projelerinizden de bahsetmenizi istesek?
Keşke bir şey söyleyebilsem. Başımda yazmak istediklerim var, şimdi karar vermedim. Bir de sinema yapabilmek ekonomik olarak o kadar zorlaştı ki, tahminen de kameramı elime alıp Anadolu’yu dolaşıp tek başıma bir şeyler üretmeye çalışacağım.
