Herkesin yaşlı gözlerle uğurladığı bir Rasim ağabeyi vardı mezarı başında. Kimisi derin fikir adamlığından etkilenmiş, kimisi hikayeciliğinden kimisi ise güler yüzlü güzel sohbetinden. Hoş insan olduğu tescillenmişti zati. Cenazesine onu tanıyan tanımayan fakat bir biçimde haberdar olan herkes katıldı. Akabinde ailesi ve yakın dostlarıyla taziye meclisine geçildi. Eyüp Sultan’da yer alan Lisan ve Edebiyat Derneği’ndeki taziye meclisi, İstanbul ve Ankara’dan gelen dostlarıyla doluydu. Kendisi de sohbet insanı olduğu için, hayatta olsaydı, en çok gıpta edeceği sohbetler yapıldı. Öykücülüğü, deneme müellifliği, dikkati ve rikkatinin yanı sıra, dostluğu ve arkadaşlığı da konuşulan mevzular ortasındaydı. Birçoklarının lisanında de bir pişmanlık; ahh keşke ihmal etmeyip son bir kere görüşebilseydim… ne var ki son yılları hastalığı sebebiyle insanlardan uzak geçti. Buna karşın muharrir dostlarını telefonla arar, hasretini o denli dindirirdi. İşte o sohbetlerden bize düşenler:
KARAKTERLERİ ‘GÖRÜYORUM’ DERDİ
ÇALIŞMA ODASI YOKTU
Hastalandığında “Daha yazacak çok şeyim vardı. Yalnızca onun için üzülüyorum” dediğini söyledi eşi Ayşe Özdenören. Yazıya adanmış bir ömür, son nefesine kadar çalışma telaşesinde. Tam bir teslimiyetle hazırlıklı olduğunu da ek eden Ayşe Hanım, “Zaten buradaydı fakat daima öbür tarafta yaşadı. Hiç bu dünyayla ilgisi yoktu. Bu dünya nimetlerinden ne faydalanmak istedi ne gözü gördü. Çalışma masası, kitapları, öbür hiçbir şeyi yoktu. Konutunu çok severdi, konutta çalışırdı lakin çalışma odası bile yoktu. Yatak odasına bir bilgisayar kurduk, orada çalışırdı” diyerek anısını yad etti.
Bunlar dehadan oluyor
Havalar ısınsın imzalara başlarız
Fatih Kitabevi’nin sahibi ve son ana kadar yanında kendisine refakat eden Fatih Yurdakul, okuyucularıyla görüşme heyecanının hiç bitmediğini anlattı: “Neredeyse yılın tamamına yayılan programlara katılma iştahı vardı. Salgından iki ay evvel hastaneye yatırdığımızda da Antep’te bir programı vardı. Bir gün kalıp programa yetişmeyi düşünüyordu. Rasim abi fuarlara geç başlamasına karşın gitmek için çok heyecan duyardı. Pandemiyle birlikte çok severek yaptığı edebiyat kültür ve yazı dünyasının insanlarını göremeyince, telefonda görüşürdü. ‘Havalar ısınsın, imzalara başlarız’ diyordu ancak yine durumu ağırlaştı. Bizim kitabevine gelip imza yapmak istiyordu. O kadar özledi ki okuyucularını, haftanın 1-2 günü Kızılay’da kitapevlerini gezer, birileriyle konuşurdu. Hece mecmuasına gelenlerle otururdu. 3 yıllık uzaklaşma o hasreti çoğalttı. Şayet geçen hafta ben razı olsaydım, bir imza günü yapmayı bile planlamıştı.”
