50 yılı aşkın müddettir devam eden uzay araştırmaları bize mikro yerçekiminin astronotların bedenlerinde hasara yol açarak zayıf kemiklere, kas kaybına ve görme meselelerine neden olabileceğini öğretti. Yerçekimi Ay`da ve Mars`ta uzayda olduğu kadar zayıf değildir, lakin Dünya`dan çok daha zayıf. Ay`da Dünya`nın altıda biri, Mars`ta ise üçte biri oranında yer çekimi var. İnsanları her iki yerde de uzun müddet yaşamaya göndermeden evvel, sıhhatlerini nasıl koruyacağımızı bulmamız gerekiyor.
Koninin içindeki beşerler daha sonra tıpkı Dünya yüzeyinde olduğu üzere iç duvarlarda yürüyebilecekler. Ay ve Mars`ta yapay yerçekimi yaratmak, Japon grubunun planının yalnızca birinci kısmı. Ayrıyeten Luna Glass ve Mars Glass`da Dünya`nın su ve orman ekosistemlerini taklit eden “mini çekirdekli biyomlar” inşa etmek ve insanların Dünya, Mars ve Ay ortasında seyahat ederken yapay yerçekiminin keyfini çıkarmasını sağlayan bir “uzay treni” ile bir ulaşım sistemi kurmak istiyorlar.
Araştırmacılar, 2050 yılına kadar Ay`da Luna Glass`ın bir prototipini inşa etmeyi hedefliyorlar, fakat 5 Temmuz`da bir basın toplantısında, tam planlarını gerçekleştirmenin en az 100 yıl süreceğini beklediklerini söylediler. Yeniden de, azaltılmış yerçekimi büyük bir sıhhat riskidir ve dünya dışında yaşamak istiyorsak bu mahzuru çözmenin bir yolunu bulmamız gerekiyor. Dev dönen koniler aradığımız kısa vadeli tahlil olmasa bile, bunun üzere araştırmalar yaşanabilir uzay kolonileri inşa etmek için bizi yanlışsız istikamete işaret edebilir.
