Bir Alman gazetesi ile yaptığı röportajda Nelson, Çin’in Ay’a inmesinin akabinde öbür ülkeleri dışarıda tutmaya çalışabileceğini söyledi. Çin ise süratli bir biçimde bu argümanların “yalan” olduğunu belirterek karşı çıktı.
Ancak bir ay üssü kurmak ve “Ay’ı ele geçirmek” ortasında büyük bir fark var ve bu fark, Çin de dahil olmak üzere tüm ülkeler için geçerli. Yalnızca bir üssün kurulması bütün bir uydu üzerinde hakimiyet ilan etmek için muhakkak kâfi olmayacakken, bu türlü bir argümanın muazzam teknolojik, ekonomik ve yasal zorlukları da bulunuyor. Varsayım edebileceğiniz üzere, Ay’a bir uzay aracı göndermek bile ucuz bir süreç değilken hakimiyet ilan etmenin neredeyse hiçbir ekonomik yararı bulunmuyor.
Yasal açıdan bakıldığında ise, şu anda yürürlükte olan milletlerarası uzay kanunları sebebiyle Çin’in Ay üzerinde hakimiyet ilan etmesi mümkün değil. 1967 yılında kabul edilen ve ortalarında Çin’in de bulunduğu 134 ülke tarafından imzalanan Dış Uzay Mutabakatı’nda açık bir formda “Ay ve öteki uzay cisimleri de dahil olmak üzere dış uzay, hükümdarlık argümanı, kullanım yahut işgal ya da diğer rastgele bir biçimde ulusal ele geçirmeye tabi değildir” deniliyor. Özcesi bu muahedeyi imzalayan rastgele bir ülkenin bu türlü bir tezde bulunması bu mutabakatın ihlali manasına gelir ve bunun da Dünya’da çok önemli sonuçları olabilir.
