Süleyman Arif Yıldız’ın birinci kitabı Kör Yarış Loras Yayınları etiketiyle okurla buluştu. Yıldız, “Bir ses çıkarmak istedim, kim kulak verir düşünmeksizin. Mağara duvarına bir çizik atmak, ağaç kovuğuna bir not sıkıştırmak, ben buradaydım, vardım, yaşadım ve öldüm, demek istedim” diyor.
-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
İlk hikayem 2018 yılında Mahalle Mektebi mecmuasında yayımlandı. Sevinmiştim. Uzun vakittir sevinç duymadığım bir periyottu ve sevinmiştim. İsminizin ve öykünüzün basılı bir kâğıtta olması ve buna bedel görülmek değerli hissettirmişti. Yalnız kalarak ve bazen içinizi oyarak ortaya koyduğunuz edebi bir metinle okurun huzuruna çıkmak cesurcadır tahminen lakin bu durum heyecan ve endişe vermiştir her vakit bana. Yayımlanan birinci öykümdeki heyecanı aslında her seferinde duyuyorum. Oldu mu? Beğenilecek mi? Yayımlanacak mı? Hayata karşı bitmeyen bir acemilik hissettiğim üzere bu mevzuda da acemi kalmayı yeğliyorum.
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
İçinde ne olduğunu çok yeterli bildiğim için elime alıp seyrettim yalnızca. Bab’aziz sinemasında sudaki yansımasını seyreden bir karakter vardır. Bir ölçü kâğıda yansımış üzere hissettim ben de. Kendimizden kaçtığımızı düşündüğümüzde bile, bu büsbütün kurgu gerçeğe dair hiçbir şey içermiyor, dediğimiz metinlerde bile farkında olmasak da bir iz bıraktığımızı düşünüyorum zira. Kendimizden kaçışımız bile bize ilişkin bir şey taşıyor. Kitabı masaya bıraktım ve tekrar sordum: Ne olacak artık?
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Anneme ve babama.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Ortaokul yıllarımdan itibaren yazmaya ve kendini tabir biçimi olarak yazıya hevesliymişim. Geriye hakikat baktığımda görebiliyorum bunu. İnsanları ağzının içine baktıran bir anlatıcı olmadım hiçbir vakit. Dinleyen, izleyen, müşahede yapan taraftaydım. Yazı bu manada benim için mecburi istikametti. Abdullah Harmancı’nın hikayelerini severek okuyordum. Yirmili yaşlarımın başında bir yürekle birtakım hikaye denemelerimi gönderdim kendisine. Hoş şeyler söylemişti, cesaretlendirmişti ve sık sık hikaye göndermemi istemişti. Bu kadarcık kabul beni tatmin mi etti bilmiyorum. Ben yedi-sekiz yıl ortadan sonra tekrar hikaye gönderebildim kendisine. Hayat akıp giderken bir iz bırakmak istediğimi anladım. Bir masa da çok derin şeyler hissediyor olabilir lakin tabir etmezse bunu nasıl bilebiliriz? Bir ses çıkarmak istedim, kim kulak verir düşünmeksizin. Mağara duvarına bir çizik atmak, ağaç kovuğuna bir not sıkıştırmak, ben buradaydım, vardım, yaşadım ve öldüm, demek istedim.
GECE GÜNDÜZ FARK ETMEKSİZİN
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Öykü zihnime fikir gece gündüz demeden düşünürüm. Zihnimde taşımayı, olabildiğince olgunlaştırmayı, kurgusal meselelerini gidermeyi, tahliller bulmayı severim. Sonra gece gündüz fark etmeksizin müellifim. Kâğıtta nasıl duracağını görüp ufak düzenlemelerle nihayete erdiririm.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Daha çok bilgisayar. Lakin buna imkân bulamazsam ve yazmalıysam, telefonun not defteri uygulamasına, bu da mümkün değilse rastgele bir kâğıda, test kitabının boş kalan yerlerine.
