90’lı yıllardı. Merhum Nusret Özcan’la Yeni Şafak’ın arşivinde oturmuş laflaşıyorduk. İsmet Özel içeri girdi. Selâmlaştık. Tanışıyoruz ya, “Nasılsın abi” dedim. Baktı, “Saçlarım afili” diye karşılık verdi gülümseyerek. Biraz şaşırmışlık ve suskunluktan sonra ekledi: Kızım o denli söylüyor!
İsmet Özel, Sivas Göklerinde Sırp Teyyareleri Uçacak mı? başlıklı yazıyı yazdığı yıllarda, cuma namazını Mustafa Kutlu ve İsmail Kara’yla birlikte Sultanahmet’te eda ederlerdi. Ben de peşlerine takılırdım. Namazdan sonra mescide yakın bir çay bahçesinde oturulur çay ve tütün eşliğinde memleket problemleri konuşulurdu. Daima dinlerdim. Son müsabakamız kalp rahatsızlığından önceydi. Metrobüsten inmiş gazeteye yürüyordum. Üstgeçidin tabanında karşılaşıp ayaküstü laflaşmıştık. Daha sonra görüşemedik. Aslında ulaşmak zorlaşmış kendisine. Arkadaşlardan bu tarafta çokca şikayet işittim. Tahminen yeniden metrobüste veya otobüste karşılaşırız. “Nasılsın abi” derim, “Saçların afili mi?”
Özel’in Kalın Türk kitabının yeni baskısı yapılmıştı. Çabucak, Kafdağı’nda aldım soluğu. “Kalın Türk” dedim, arkadaşlar şaşırdı. Kitap, ben oturana kadar çay eşliğinde gelmişti.
İlk bakışta tapaktaki karmaşayı gördüm (7. baskı). Fotoğrafsız olan daha şirindi. Çıdam’ın kapaklarını özlememek elde mi?
84. sayfadaki başlık haykırıyor: İsmet Özel’in Hangi Cehennemde Olduğu Kimsenin Umurunda Değilse Benim Hiç Değil! Eskiden de olduğu üzere nesirde ‘oyun’u sürdürüyor Özel. Girişteki önsözün başlığına bakalım: Temizinci Baskı İçin Önsöz! (s. 9). Bu misâlleri arttırmak mümkün. Hatta kitap isimlerini de zikredebiliriz.
Herneyse. Türk ve Türklük üzerine değişik görüşleri var usta şairin. “Kâfirle çatışmayı göze alan müslümana Türk denir” diyor. Türklüğün bir ırk olmadığını, ‘tarihî bir rol’ olduğunu savunarak bu rolü Mescid-i Dırar’ın yıkılışıyla başlatıyor. ‘Kalın’lık için de şunları söylüyor: Ben gevrek değil ‘kalın Türk’ olduğumu söylüyorum. Şiir, sosyalizm, İslâm hasebiyle yaşadıklarım beni kalınlaştırdı.
Yıllar evvel, yürüdükçe yalnızlaştıran bir yola çıktı Özel. İstiklal Marşı Derneği’ni kurdu (2007). Misak-ı Ulusal dedi, Türk dedi, müslümanlık, milliyetçilik dedi. Bunları söylerken ‘zerre’ esnemedi, yan çizmedi. Konuşmalar, kitaplar toplantılar ve türlü yollarla seslenişini sürdürdü.
Çok şey söylüyor. “Ya var olup Türk kalacağız ya da Amerikanlaşıp yok olacağız” diyor. “Türkçe, Kur’an’dan çıkmış bir dildir” kelamı onun. “Türk milleti varlığını şiire borçludur” kelamı onun. “İslam’da ibadetlerin hepsi küfre darbe vurmakla alâkalıdır” kelamı de onun. Ben en uygunu İsmet beyin söylediklerinden ne anladığımı maddeleyerek aktarayım:
-Bestesi anlaşılmaması gayesiyle yapılan İstiklal Marşı, yazıldıktan sonra rafa kaldırıldı ve zincire vuruldu.
-Misak’ı Ulusal hudut problemi değildir, milletin yeminidir. Meclis-i Mebusan, Misak-ı Millî’yi hak olarak ileri sürdü. Ankara idaresi ise bir yük olarak gördü!.
-Harf inkılâbıyla yazımızı elimizden aldılar. Bizi şaşkın, ahlâksız ve yalancı hale soktular!
-Birinci Meclis, Lozan’ı makbul saymayınca lağvedildi. Lozan’ı kurulan İkinci Meclis kabul etti!.
-İsmet İnönü, siyasî hayatını devam ettirebilmek için 1964’te Avrupalıların Türkiye’den ‘köle’ devşirmelerine müsaade etti.
-Ordumuz, 27 Mayıs 1960 sabahına kadar bir İslâm ordusuydu. Darbe, Kur’an devleti ve İslâm ordusunu yok etti.
-Modern dünyada Türk milliyetçisi olmadan müslüman olduğunu söylemek küfürle her alanda uzlaşmaya hazır olduğunu söylemek demektir.
-Biz müslümanlar olarak Kur’an’ı anlamakla değil, Kur’an’ı işitmek ve itaatle mükellefiz.
-Kapitalizmin dayandığı iki temel vardır. Bunlar, pazar içi üretim ve fiyatlı emek. Bu sistem, gereksinimimiz olmayan şeyleri satın almadığımız vakit çöker.
-Ben bir Türk şairi değilsem hiçbir şey değilim. Benim şiirim Türk sesi!.
Beğenmeyip görmezden gelebilirsiniz lakin hali çok net üstadın: Kâfirin lokmasını yemediğim için kâfirin kılıcını sallamıyorum/sallamam.
Bir söz
Ayın kelamı İsmet Özel’den: Türkiye, kendine gelmek için başvuracağı iki tahlil yollu buldu. Bunlardan birincisi sosyalist dönüşüm geçirerek tahlile ulaşma; ikincisi ise İslamî bir dönüşüm geçirerek tahlile ulaşmaydı. Ama Türkiye, (1960 darbesiyle) bu ikisinden de yoksun bırakıldı. Böylelikle kimlik şuuru sıkıntısında yaya bırakıldı ve akabinde da kötürüm hâle getirildi.
Kayıp Kayıt
Yılların okuyucusu olarak, “hür tefekkürün kalesi” olan dergilerle irtibatı hiç kesmedim. Zati okuma-yazma seyahatine çıkan herkesin bir yahut birkaç dergiyle alâkası olmuştur. Geçenlerde şair İsmail Karakurt ziyaretime gelmiş, mecmualar de getirmişti. Bildirisi çabucak aldım ve bundan sonra elverdiği ölçüde mecmuaları tanıtmaya, bu işe de Anadolu’dan başlamaya karar verdim. Niyet hâlis, sonu nereye varır göreceğiz. .
Kayıp Kayıt, Ankara’da yayımlanan bir mecmua. Ebadı: 23×32,5. Dergâh’ı andırıyor. Sekiz sayısını okuyabildiğim mecmuanın direktörü Mehmet. S. Fidancı. Sahibi ise bir öbür Fidancı, Muhammet Sadık. İsimde güzel bir tenakuz var. ‘Kayıt’lıysa ‘kayıp’ olmaz, ‘kayıp’sa ‘kayıt’ın bir ehemmiyeti yoktur.
İki ayda bir yayımlanan ve Ocak 2021’de okura ‘merhaba’ diyen mecmuanın birinci sayısında, “Büyük oyuna dahil olmadığımızı göstermek için oyundan çıkma denemesi bu.” deniliyor. Mecmuanın her sayısında yaklaşık 30 kalem yeralıyor. Bunların 10’a yakını şiirleriyle uzunluk gösterirken başkaları öykü, deneme ve yazılarıyla katkıda bulunuyor. Mecmuada, M. Can Doğan’ın şiir yazıları, Mustafa Kurt’un Halce’leri, sözlüğü, Tuba Dere’nin fotoğrafları, notları ve denemeleri, Fatih Yerdemir’in Yitik Kelimeler’i, İsa Koyuncu’nun kitap yazıları ve Selçuk Azmanoğlu’nun fotoğrafları ve elbette şiirler dikkat çekiyor.
Mavi sayıya, ‘Mavi’ bir şiirle dayanak veren İbrahim Yolalan, “insanın teni-teri yükmüş / yükmüş ses / sessizlik yükmüş” diyor. Dergilerimizi ‘yük’ olarak görmeyelim. Satın alalım, okuyup okutalım, yaşatalım!..
Küçürek öykü: İki Yusuf
Yusuf, Yusufpaşa’da otobüs bekliyor. 93 bekliyor, T bekliyor, C…
Takırtılı sesiyle tramvay geçiyor. Kuşlar, ‘pıırr’ havalanıyor. Duvar tabanına pusmuş alacalı kedi huzursuz, çakır gözleri endişeyle bakıyor. Kağıt toplayıcı çocuk, tepeleme doldurduğu otomobilini kan-ter içinde çekiyor. Kestaneci, yüz gramlık paketi kırmızı şapkalı turiste uzatıyor. Kel başlı ve rayban gözlüklü adam sırıtınca altın dişleri parlıyor. Elleri poşetle dolu yaşlı bayanın yardımına koşan yok. Söylenerek yürüyen kasketli ihtiyar yere tükürüyor. Kalabalık, bir karmaşa seli olmuş, akıyor. Anlaşılmaz uğultuyu tiz bir çocuk sesi bölüyor: Sooğuuukk suuu… Kırk dereceyi bulan sıcağın girişteki ulu çınarın gölgesine itelediği Yusuf hâlâ bekliyor.
O sırada Muş’ta, Şenyayla’da, Murat çayına bakan dorukların birinde, asker Yusuf, kırk derecede vatanı bekliyor. Anasını, babasını, bozkırı, ‘yüklü’ yavuklusunu..
