ARİF AY
Muhterem Ömer Muhtar,
Şehit edilişinizin (16 Eylül 1931) 91.yılında size büyük Rabbimizden rahmet dileyerek başlıyorum mektubuma. Makamınız âli, yeriniz cennettir inşallah.
Yer: Roma’daki Ciampino askeri hava alanı.
Tarih: 10 Haziran 2009.
Uçağın merdiveninde askeri üniformalı, iri siyah gözlüklü, göğsünde zincire vurulmuş Ömer Muhtar fotoğrafı ve yumruğu havada, başı dik, gururlu bir eda ile bir adam görünür. Bu adam, bu tarihten iki yıl sonra linç edilerek öldürülen, çölde bir çukura gömülen, 22 yıl destansı bir bağımsızlık uğraşı verdiğiniz Libya’yı 42 yıl yöneten Albay Muammer Kaddafi’dir. Onu uçağın merdiveninde karşılayan ise, o günkü tarihe nazaran 98 yıl evvel Libya’yı işgal eden faşist İtalya’nın Cumhurbaşkanı Silvio Berlusconi’dir. Kaddafi’nin birinci cümlesi: “Halkımdan özür dilediğiniz için geldim.” Yüzü kızaran Berlusconi’nin cümlesi ise: “Eski defterleri kapattık” olur. Halbuki eski defterler hiç kapanmadı; işgal, zulüm bugün de sürüyor.
Muhterem Ömer Muhtar,
Şehit oluşunuzdan 78 yıl sonra yaşanan bu olayı şunun için anlattım: Direnişiniz sırasında eşi şehit olan bir annenin, çocuğunun yanında ağladığını görünce, o anneye: “Çocuklar bizi daima âlâ, güçlü, emin ve hiç yılmayan beşerler olarak hatırlamalı. Sizi bu türlü ağlarken görmemeli, kavgamızı onlar devam ettirecekler” dersiniz. Bir de şöyle bir sözünüz var: “Çocuklarınıza sütle birlikte Kur’an’dan öğütler de verin, uzunlukları büyürken kalpleri ve bakış açıları da büyüsün.”
Ne yazık ki o çocukların uzunlukları büyüdü lakin kalpleri ve bakış açıları güdük kaldı. Pek çok zenginliklere sahip ülkeyi yönetmekte aciz kaldılar. Kaddafi’nin trajik sonu ve Libya’nın bugünkü hâli bunu gösteriyor. Bugün Libya’da da öteki İslam ülkelerinde olduğu üzere emperyalist çakalların ülkeyi sömürmek için halkı birbirine düşürüp iç çatışmalara sürüklediği, bombalı atakların yapıldığı yabanî bir oyun sahnelenmektedir. Yeniden de hakkını teslim etmek lazım Kaddafi’nin. Başına gelecekler ve Libya’nın bugünkü hâli içine doğmuştu güya. Linç edilerek öldürülmesinden birkaç yıl evvel Arap Zirvesi’inde Arap ülkeleri yöneticilerinin alaycı bir halla sırıtarak dinledikleri şu konuşmayı yapar: “Bizim ülkelerimiz işgal edildi. Irak’ın işgal ve yok edilmesinin ve bir milyona yakın insanın ölmesinin sebebi nedir? Niçin Irak? Sebep nedir? Bin Ladin Iraklı mı? Hayır, değil… Yabancı güç gelir, bir Arap ülkesini işgal eder ve liderini asar. Ve biz, burada oyun dışında oturup geçeriz… Bu oda dışında ortak hiçbir şeyimiz yok… Tüm Arap başkanları asılarak idam edildi. Ancak kenarda oturuyoruz. Neden? Bir sonraki siz olabilirsiniz… “
SİZİ İDAM EDEN GENERAL UNUTULDU
Muhterem Ömer Muhtar,
91 yıl evvel, sizi yargılamak için kurdukları kelamda mahkemede idam kararını açıklayan faşist İtalya’nın generaline siz: “Biz asla teslim olmayız. Ya kazanırız, ya ölürüz. Bizden sonraki jenerasyonlarla de savaşacaksınız. Bana gelince, ben cellâtlarımdan daha uzun yaşayacağım.” dersiniz. O denli de oldu. Sizi idama mahkûm eden generalin ismi sanı bile unutuldu. Siz hâlâ yaşıyorsunuz tüm inananların kalbinde, tüm mazlumların kalbinde.
Direnişinizde yalnız bırakılırsınız. Libya’yı terk edenlere mektuplar yazarsınız. O mektuplardan biri de Seyyid Ahmed eş Şerif’e yazdığınız 1 Şubat 1924 tarihli mektubunuz. Büyük bir acıyla okudum: “Selamdan sonra… Biliniz ki biz vatanımızın acıklı ve ıstıraplı bir hayat yaşayan evlatlarıyız. Vatan, istila kuvvetlerinin çizmeleri altında inliyorken, İdris es Senusi çıkıp Mısır’a gitti. Gerisinden İtalyanlar, yapılan bütün muahedeleri iptal ettiler. İdris, bizi bırakıp Mısır’a iltica etti. Biz ise, kendimizi son derece dağınık bir vaziyette bulduk. Gittiği tarafı, doğu ve batısını bilmeyen ve denizin ortasında yüzen bir gemi üzere terk edildik. Sen de birebir biçimde bizi bırakıp Türkiye’ye gitmeyi tercih ettin. Şunu bilin ki, vallahi, vallahi ve sümme vallahi sizi yakalarınızdan yakalayacağımız günler olacak… Sübhanallah… Tatlı olduğu ve meyve verdiği günlerde vatanımıza sahip çıkıyordunuz da, acıklı günlerde nasılda terk edip gidiyorsunuz? Mısır’a, İdris’in yanına vardık. Ondan yardım istedik. Lakin bize, ‘gidin, kendi başınızın devasına bakın, bizim size yapabileceğimiz hiçbir yardım yoktur’ diye bizi eli boş gönderdi. Yanaklarımızı sulayan acı gözyaş-larımızla döndük ve kanımızın son damlasına kadar dinimizi, vatanımızı ve canlarımızı savunarak asla düşmana teslim olmamak üzere ahdettik. Lakin tekrar de birçok şeye muhtacız. Bilhassa silah, sonra para, yiyecek ve giyeceğe şiddetle muhtacız. Yardımcımız Allah’tır, Allah… Tez edin… Yardımda hızlı davranın imkânınız ne elverirse, az yahut çok demeyin.”
Sizi hiç terk etmeyen cihat arkadaşlarınız da var. Onlardan biri Mahmud el-Cehmî’dir. Anılarında sizin için şunları der: “Uzun yıllar onunla bir ortada yemek yedik; bir çadırda uyuduk; onun tam olarak sabaha kadar uyuduğunu, bütün geceyi uykuyla geçirdiğini görmedim. İki üç saat uyur, sonra kalkar, abdest alır, namaz kılar ve uzun süre Kur’an-ı Kerim okurdu. Harika bir ahlak ve huya sahip olup sahiden bir takva timsali idi. O, eşine az rastlanan bir mücahit idi.”
Evet, savaş sürüyor. 91 yıl evvel olduğu üzere artık de uçsuz bucaksız Libya çölü kanla sulanıyor. Siz çöle bir direniş ruhu vermiştiniz. O ruhla Libya halkı yeniden direnecek ve emperyalistlerin hevesi kursaklarında kalacak. Çölün gündemi yalın olduğu için belleği de güçlüdür kuşkusuz. Zira siz, onlar için İslam’a bağlılığın, mertliğin, yüreğin, zulme başkaldırmanın bir örneğisiniz.
SİZİ BİR SİNEMAYLA TANIDIM
Muhterem Ömer Muhtar,
Sizi okuduğum kitaplardan çok Muammer Kaddafi’nin 1981’de yaptırdığı “Çöl Aslanı Ömer Muhtar” sinemasıyla tanıdım. İtalyanların insanlık dışı taarruzlarına karşı 22 yıl boyunca tüm imkânsızlıklara karşın çabanız ve efsanevi kahramanlığınız Libya’da ulusal bir kimlik oluşturmak isteyen Kaddafi için her vakit yol gösterici olmuştur. Direnişinizi anlatan bu sinema için ünlü direktör Mustafa Akkad’ı ikna eden Kaddafi, sinemanın tüm masraflarını da karşılar. Kaddafi bu sineması âlâ ki yaptırmış. Bu sinemanın sevabı ötede yanlışlarına kefaret olur inşallah. Sinemada sizi usta oyuncu Anthony Quinn canlandırır. Allah var çok da uygun canlandırır. Sinemada iki sahne var ki sizi her anışımda gözümün önünden hiç gitmez. Biri, idamdan çabucak evvel abdest almanızı gösteren sahne. O ne şık bir abdest alış, o ne hoş bir teslimiyet hâli! Öteki sahne ise boynunuzda yağlı ilmik olduğu halde Kur’an okumanız. Daima göğüs cebinizde taşıdığınız Kur’an-ı Kerim’i okumak için taktığınız gözlüğü sonra avucunuzun içine alırsınız. Son nefesinizi teslim eder etmez gözlük yere düşer. Kalabalığın ortasından sıyrılan kara gözlü küçük bir çocuk koşarak idam sehpasından gözlüğü alır. Tahminen de o gözlük yarınlar için umudun bir simgesi olacaktır tüm çocuklar için.
Mektubumu büyük şair Ahmed Şevki’nin sizin için yazdığı uzun şiirinden aldığım şu iki dizeyle bitiriyorum: “Bedenin bir sancak oldu kumlara dikilen / Sabah akşam vadiyi direnişe teşvik eden.”
Ruhun şad olsun.
