-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Malum bazen geldi mi üst üste gelir her şey. O denli bir dönemimdi. Köşeye sıkıştığımı hissettiğim, benim için epey ağır ve gerilimli geçen sıcak bir yaz günüydü. Ona karşın öğrenir öğrenmez şunu söyledim kendime: Heyecandan baş dönmesi dedikleri şey öylesine uydurulmuş bir şey değilmiş.
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Baktım ve iki kapak ortasına sığanları düşündüm. Beyaz bir kâğıdın üzerine garip garip haller çiziktirmenin ne derece büyülü bir uğraş olduğunu fark ettim. Yazdığım her hikayeyi, hatta çabucak her cümleyi nerde, ne biçimde ve hangi ruh haliyle yazdığımı çok net hatırladığım için gerimde kalan ve bir daha tekrarı olmayacağını bildiğim o hoş yıllarımı, o tatlı anılarımı, o gençlik buhranlarımı ellerimin ortasında tutuyor üzereydim. Nasıl anlatabilirim ki? Tarifsizdi.
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Bundan yaklaşık beş yıl kadar evvel, karlı bir cuma günü Gazi Ahmet Paşa Camii’nin avlusunda kendisine bir hafta kadar evvel verdiğim hikayelerimi (ki onların hiçbiri yayınlanmadı ve bilgisayarımın şu an neresinde olduğunu bilmediğim bir klasörde müsvedde olarak duruyor) neredeyse her cümlesine tavsiye içerikli notlar iliştirilmiş bir halde montunun iç cebinden çıkararak “Kumaşın sağlam, bırakma sakın,” diyen Hasan Aycın’a…
KİTAPLARIN İÇİNE DÜŞMÜŞ BİRİ
-Yazmaya nasıl başladınız?
Ben evvela olan biten her şeyin hem bir şeyin sebebi hem de sonucu olduğunu düşünüyorum. Her ne oluyor ise o şey temelinde hem bir şeylerin sebebi hem de sonucu. Kendi hayat hikâyemdeki ferdî deneyimlerim bana bu türlü söylüyor. Yazma sürecim için de bu türlü olduğunu düşünüyorum. Hasebiyle yazma hareketim bir şeylerin sebebi olduğu üzere birebir vakitte bir şeylerin de sonucuydu aslında. Uzun yıllar devam eden okumalarımın… Yazma serüvenim o okuma sürecimin bir getirisi oldu diyebilirim. En azından geriye dönüp baktığımda bunu görüyorum. Çünkü şuurlu bir tercihim yahut bu tarafta bir meslek planım yoktu. Olmadı da. Yani şunları şunları okuyayım, onlar içimde bir yerlerde biriksin, beni bir yerlere getirsin, vakti geldiğinde de ben de oturur yazmaya başlarım üzere bir niyetim olmadı hiçbir vakit. Kendimi günün birinde –on bir yaşındaydım- kitapların içine düşmüş biri olarak buldum. Sonra vakit geçti, hiç çıkamadım oradan ve yazan biri olarak dolaşmaya başladım orada. Yalnız şunu da belirtmek isterim: Temel olan okumaktır benim için. Aslolan odur. Birinci buyruk “yaz” değil “oku”dur. Yazmak her ne kadar okumanın bir sonucu ise de biraz arızi bir sonuçtur bence. Bir cins taşıyamama ve sırrı faş etme hali…
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Her oluş bir vakte rehnolunmuştur derler, buna inananlardanım. O yüzden yazarken de rutini olan biri değilimdir. Hiçbir şey yapmaksızın oturup o vaktin gelmesini beklemem, işe yarıyor mu bilmiyorum lakin erken gelmesi için uğraşlarım, geldiğini hissettiğim vakit da müellifim. Geceyse gece, gündüzse gündüz.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Kâğıt bana her vakit daha gerçek gelmiştir. O yüzden son biçimini verinceye dek kâğıda müellif, sonra da bilgisayara geçiririm.
