Sinema dalının olduğu kadar toplumsal her kısmın ya da iştigal alanının daimi başlıklarından biri “kimlerden kurtulmalıyız” olmalı. Çünkü her alanın kendini kemireni, içerden çürüteni, hasetten çatlayanı, gelişime mani olanı, her şeyi sahipleneni var. Haliyle, sinema kimi sinemacılara bırakılmayacak kadar kıymetlidir, demekten kendimi alamıyorum.
Her sorunda olduğu üzere tedaviden bahsetmeden evvel teşhisi yanlışsız koymak gerek. En başta altını çizelim; kelam konusu sinema ve sanat olunca bütün kesin ibareler boşa düşebilir. Mutlaklığın, netliğin, son kararın, ulaşmışlığın olduğu yerde sanat biter. Üretim durur. Kendini tekrar etmek başlar. Arayış sona erer. Kim, kime, farkında olmadığı ne söyleyecektir ki üretsindir! Teknik sıkıntılar farklı şüphesiz. Daha çok içerik, mana ve histen bahsediyoruz. Elbette bunlar teknik ile birlikte somutlaşır. Ancak bu durum farklı.
MADDE HUSUS SIRALAYALIM:
KERAMETİ KOLTUĞUNDAN MENKUL KİŞİ. “Bu şahıs buraya nasıl gelmiş” dediğiniz kişidir. Güç zehirlenmesini baştan sona yaşar. Kimseye güvenmez. Kimseye güvenilmemesi gerektiğini düşünür. Kimseye güvenilmemesi gerektiğini telkin eder. Ne olursa olsun kendini müdafaan gerektiğini vaz eder. Elbette bu durum da bürokratik katılık diye bildiğimiz soruna varır. Sinema çekmekten daha değerli şeyler olduğunu düşünür fekat bunlar insani bahisler değildir.
“BU İŞİ HERKES YAPAMAZ, YAPMAMALI” diyen kişiyi atlayamayız. Sinema sanatının seçkin yanı olduğunu düşünür, bırakın izleyeni üretenin bile seçilmesi gerektiğini anlatır. Elbette bu seçimi de kendisi yapar. Sinema tarihini ezbere bilir! Kimlerin uygun sinema yaptığını her fırsatta söyler. Ki, sayıları 3-4’ü geçmez. Başka sinemaların ve sinemacıların ‘çöp’ olduğunu vurgular. Temelinde kendisiyle ilgili bir şeyler söylemektedir ancak neyse…
DİĞERİNE DÜŞMAN! Sinemanın ticari tarafında olanın bağımsız üretimlere ve yaklaşımlara, sanat tarafında olanın da ticari tarafa düşmanlığıdır… Her iki kişi de benzeri üsluptadır. Biri az izlenen sinemaların yapılmaması gerektiğini söyler, başkası ise yalnızca izlenmek için yapılan sinemaların gereksizliğinden dem vurur. Her ikisi de ‘en yeterli film’ ismine konuşur.
MÜKEMMELİYETÇİ! Bu türlü desek de temelinde mükemmeliyetçilik olarak nitelendirilen şey kendine ket vurmaktır. En uygununu yapmak için bekler. En güzelini yapacağına inanır ancak en uygununu yapmak için de daima bekler. Neyi beklediğini sorarsanız, en vurucu ya da başarılı olanı beklediğini söyler. Çünkü kendisine güvenir ancak vakti vardır. Bu yüzden de yıllarını kaybeder. Birçok değerler bu türlü heba olur. Aslında bu şahıstan kurtulmaktan çok, bu kişiyi kendinden kurtarmalı.
