Daha evvel şiirlerini Akatalpa, Edebistan, Şiir Versus ve Petroleus üzere mecmualarda okuduğumuz Karaca, “Çocukluktan beri şiir yazıyorum fakat bir gün bir yapıta dönüşmesini dilek etmek üzere güçlü bir duyguyu hiç taşımadım” diyor.
İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Hislerimiz bende uzun bir mevzu. Bir şeyi hayatımızda bir an hissederiz ve tesiri kocaman bir vakit dilimine yayılır. Bunu açıklamak güç. Şöyle diyelim; açıkçası çocukluktan beri şiir yazıyorum lakin bir gün bir yapıta dönüşmesini istek etmek üzere güçlü bir duyguyu hiç taşımadım. Bu türlü şeyler beşere sorumluluk yüklüyor, tahminen de biraz etiket ve bir pozisyon. Buralara ilişkin yaşamak da güç. Yeniden de insanın yazgısını temellendiren anlar oluyor. Bir sorumluluğu, somutlaştırdım artık onu hayat uzunluğu savunma ve güçlendirme vakti. Bu ve gibisi birçok his diyelim.
Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Sayfaları karıştırdım, birkaç şiirimi okudum. Şu şöyle olabilirdi buna daha öbür yaklaşabilirdin üzere terzilik yaptım. Mesai arkadaşlarıma gösterdim. Tebrikler, geyikler falan.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Kitabı yayınevinden kendim aldım. Birinci, dostum ve eski mesai arkadaşım Hatice Saka’ya imzaladım. İleri de çok pahalanacak şakamı yaptım. Sohbet ettik, sanırım bu kadar.
ANNEME ŞİİRLER YAZDIM
Yazmaya nasıl başladınız?
Sanırım dokuz yaşımda. Bir yıl evvel annemi kaybetmiştim. Ona şiirler yazıyordum. Kaybı travma olarak bilinçsizce duyumsayan çocuğun bakışında neler olursa onlar vardı, o dizelerde de. Fakat şöyle bir hatıram var tekrar o yıl, ilkokul üçüncü sınıf, okulda öğretmen bir şiir ödevi verdi. Melih Cevdet Anday’ın Çok Hoş Şey isimli şiirini taklit ederek bir şiir yazmamızı istedi. Ben de Yaşamak Çok Hoş Şey diye bir şiir yazdım. Hâlâ durur. Bu öyküden sonra da yazma süreci devam etti. Muhakkak yıl ve dönemlerle daima yazdım, eski defterler de durur. Lakin sanırım önemli bir uğraş olarak yazma tecrübem yirmili yaşlar. Birinci örneklerini de “İzdiham” ve “edebistan.com” isimli sitelerde yayınlattım.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Değişiyor, muhakkak bir vakit, belli bir an yok. Gece de yazıyorum gündüz de. Çaycıda otururken de yazıyorum, otobüste seyahat yaparken de. Başımdaki kurgusu bitikten sonra her an her şey olabiliyor.
Defter mi, bilgisayar mı?
Defter de değil, bilgisayar da. Telefon. Bilgisayara çok az yazmışımdır lakin ortada da bilgisayara yazıyorum. Yazım nahoş ve defterle uğraşamam. Sonra onu paka çekmek ömrümden ömür ister, canımdan can nağmesi üzere. O yüzden telefon en düzgünü. Pratik ve her an ulaşılabilir. Lakin bir sefer telefonu değiştirirken yedeklememişim bilgileri, bütün şiirler gitti. Neyse ki; arkadaşlara yazıktan sonra göndermişim, tek tek toparladım lakin birkaç şiir de kayboldu. Teknoloji hem nimet hem büyük kahır.
