1951’de Massachusetts General Hospital tabipleri Albert Einstein’ın beynine bir EEG aygıtı bağlayıp dehasının kaynağını bulmak için ibrenin titreşimlerini incelediler. Yale’de eğitim görmüş gözü pek bir patolog olan Dr. Thomas Harvey, Einstein 1955’te öldüğünde inceleyebilmek için kendisinin beynini 240 muntazam kesime ayırdı. Einstein’ın beyninin tüm kıvrımları taban bucak incelendiği halde sinirbilimciler kendisinin yaratıcı düşünme sürecinin nasıl işlediğini açıklamayı başaramadılar. Salzburg’taki isimli patologlar Mozart’ın kafatasını kentteki St. Sebastian Mezarlığı’nda yatan akrabalarının DNA’larıyla eşleştirmeyi denediler fakat Mozart genomu bugün bile gizemini muhafazaya devam ediyor. Benzeri bir çalışmayı Milano’da yürüten bilim insanları ise Leonardo da Vinci’nin DNA’sını kurcalıyorlar lakin onda da dahi gen tespit edebilmiş değiller.
Deha, beynimizde ya da kromozomlarımızda yer alan tek bir bölge ve bu noktalarda meydana gelen tek bir sürece indirgenemeyecek kadar fazla şahsî özelliği kapsayan karmaşık bir kavram. Bu nedenle sıradışı bir bireye ilişkin niteliklerin hangi şartlar altında bir ortaya gelerek dehayı oluşturduğu problemi gizemini her vakit koruyacak.
Dehayı oluşturan gizemler bilinmezliğini sürdürürken, Yale Üniversitesi’nin epeyce tanınan profesörlerinden Craig Wright, dünyaca ünlü dehaların hayatını “Dehanın Tabiatının Keşfi” dersinde öğrencileriyle buluşturuyor. Yıllardır derslerinde anlattığı anekdotları “Dâhilerin Zımnî Alışkanlıkları” kitabında toplayan Wright, çocuksu merakın peşini bırakmamaktan yaratıcı uyumsuzluğa, istikarlı çalışmaktan takıntıya, sorunlara bakış açımızdan talihe ve cinsiyetin muvaffakiyete tesirine kadar dehanın birçok özelliğine eğilerek dünyayı değiştiren parlak beyinlerden neler öğrenebileceğimizi araştırıyor.
20 YAŞINDAKİ PİCASSO VE 50 YAŞINDAKİ CÈZANNE
“Burada ne kadar emek olduğunu bilseydiniz, dehadan bahsetmediniz” diyen Michelangelo, “Deha, çok çalışmanın sonucudur” diyen Marksim Gorki ve “Ben hafta sonlarına inanmazdım. Ben tatile inanmazdım” diyen Bill Gates tıpkı kanıyı paylaşır. Deha, sırf yeteneğe bağlı değildir ve yaratılış gereği beşerde yeşermez. Yaratıcı dehaya giden iki yoldan biri apaçık bir halde yetenek iken, ikinci yol yetenek kadar aşikâr edilmese de çok çalışmaktır. Pablo Picasso, 1881 sonbaharında ressam, Jose Ruiz Blasco’nun oğlu olarak dünyaya geldi. Küçük Picasso şimdi konuşmayı öğrenmemişti lakin fotoğraf yapabiliyordu. On dört yaşına girmeden Barselona Hoş Sanatlar Akademisi’ne kabul edildi. Dünyanın o vakte ve bu güne dek gördüğü en çarpıcı ve özgün tabloları yirmili yaşlarındayken yaptı.
“Cezayirli Kadınlar” tablosunu Katar eski başbakanı Pir Hamad bin Jassim bin Jaber Al Thani tarafından 180 milyon dolara satın alındığında ise şimdi yirmi beş yaşındaydı. Öte yandan, Mösyö Cézanne, 1880’lerin sonunda neredeyse elli yaşına geldiğinde, ileri sanatkarlar Cézanne’nin kendine has, geometrik form ve düz renk kullanımını takdir etmeye başladılar. Cézanne en büyük yapıtlarını, ömrünün son on yılında, sanat eğitimine başladıktan tam yarım asır sonra yarattı. 1907’de Paris’te bir Cézanne retrospektifi düzenlendi. Ortalarında Picasso’nun da bulunduğu pek çok isim bu standa katıldılar ve Picasso, “Cézanne hepimizin atasıdır” açıklamasını yaptı. Bunun üzerine, Cézanne’nin “Kart Oyuncuları” tablosu Katar kraliyet ailesi tarafından 250 milyon dolara satın alındı.
BEN OKUMAMIŞ BİR ADAMIM
Leonardo da Vinci tarihin en uslanmaz meraklısı olarak anılır. Hem kendi kendine hem de etrafındakilere gerisi arkasına sorular sıraladığı bilinir. Üstelik Leonardo’nun soruları tek bir alan ile ilgili de değildir. Kent planlama, hidrolik, çizim, okçuluk ve savaş, astronomi, matematik ve hatta buz pateni… Lakin gayri yasal bir çocuk olarak Leonardo, o devrin resmi eğitim veren tek kurumu olan Roma Katolik Kilisesi’nden men edilmiştir. “Ben okumamış bir adamım” diyen Leonardo da Vinci, rastgele bir eğitim almadan deneyerek öğrenen dâhiler ortasındaydı. Elbette fotoğraf yaptı, fakat tıpkı vakitte kayaları ve fosilleri incelemek için dağlara, yusufçukların kanatlarını ve uçma alışkanlıklarını gözlemlemek için gelgit bataklıklarına gitti. Nasıl çalıştıklarını görmek için makineleri modüllerine ayırdı, birebir hedef için kilise otoritelerinin vücutların modüllere ayrılıp incelenmesinin sapkınlık olarak görüldüğü bir çağda meyyit insanları da modüllerine ayırdı. Tüm keşiflerini yaklaşık on üç bin sayfalık not ve çizimle kayıt altına aldı. Leonardo, 67 yaşında son nefesini verdiğinde tüm mirası, sayısı yirmi beşi bulmayan tamamlanmış fotoğraftan oluşuyordu. Öte yandan Leonardo arkasında ciltlerce not ile yüz bin eskiz ve taslak fotoğraf bıraktı. Pekala Batı dünyasının en büyük sanatkarlarından birinin neden bu kadar az sayıda tablosu vardı? Zira Leonardo, bir şeyi nasıl yapacağını çözdüğünde merakı onu bir sonraki projeye yönlendiriyordu. Öğrenme isteği, tamamlama isteğinden çok daha güçlüydü.
DOĞU’YU KEŞFETMEK İÇİN BATI’YA YELKEN AÇMAK
Kristof Kolomb Doğu’yu keşfetmek için Batı’ya yelken açtı. Edward Jenner, insanları çiçek hastalığına karşı aşılamak için onlara çiçek hastalığı enjekte etti. Jeff Bezos, müşteriyi eserlere çekmek yerine, eserleri müşteriye götürdü. Isaac Newton’ın Üçüncü Yasası’nda “Her tesir için zıt ve muadil bir reaksiyon vardır” görüşünü savunurken; Shakespeare, Hamlet’te “İyi olmak için zalim olmak zorundaydım” dedi. Tüm bu zıt niyetler; sanat, bilim ve sanayinin derinine işlemiş bir stratejiyi tersten düşünme sürecinin örnekleridir. Dâhilerin birçok bir objeyi ya da kavramı daha güzel anlamak istiyorsa onun karşıtını düşünür. Bestekar Johann Sebastian Bach, 1747’de, Leipzing’den Berlin’e seyahat ederek müziksever Prusya hükümdarı II. Friedrich ile tanıştı ve kral ona bir melodi verip üzerine çalışmasını istedi. Bach, konuta döndü ve melodi üzerinde düşündü. Bu talebe, kraliyet melodisini başında aksi çevirdiği ve aksi simetrik perde değişimi kullandığı derlemesiyle yanıt verdi. Zıddına ya da bilakis düşünmenin sanatta bir tıp biçim sağlayabileceğini düşünen Bach, bir melodiyi nasıl kendi etrafında döndürebileceğini gördü ve böylelikle bir hükümdarı mutlu etti.
