Yıllardır değerli sanatkarlara ve stantlara mesken sahipliği yapan Galeri Diani, yeni sanat dönemine kıymetli bir isimle, İsviçre doğumlu ressam Ursula Soltermann Katipoğlu ile “Merhaba” diyor. Brig’de açtığı birinci ferdî standı “Galeri Jodok”un akabinde 1980 yılında ressam meslektaşı Yusuf Katipoğlu ile evlenerek Türkiye’ye yerleşen ressam, 42 yıldır Kuzguncuk’taki ev-atölyesinde sanatını üretmeye devam ediyor.
2018’de birlikte açtıkları son standın akabinde eşini kaybeden ve devamında 2019 yılında pandemi ve yıkıcı tesirleri ile yüzleşen ressam, bu periyoda ilişkin çalışmalarını “Maviden Kırmızı Dalgaya” isimli standında topluyor. Stantta sanatçı son dört yılda edindiği tecrübelerini yalınlaştırıp, son vakitlerde tüm dünya ve ülkemizde insan kaynaklı yaşanan faciaların tesirlerini dinginleştirerek, yaşama sevinciyle birleştiriyor. Bu sevincin göstergesi olarak ana renklere dönme isteği ile tuvalin karşısına oturan ressam Ursula Soltermann Katipoğlu ile “Maviden Kırmızı Dalgaya” isimli standını konuştuk.
KIRMIZI BANT UMUDUN SİMGESİ OLDU
Sergide yer alan en eski tarihli fotoğraflar Katipoğlu’nun eşi ressam Yusuf Katipoğlu’nu kaybetmesinin akabinde 2019’da yapılmış. “Matem I” ve “Matem II” isimli iki tabloyu Katipoğlu şöyle anlatıyor: “Tuvale baktım ve zar sıkıntı bu iki resmi yapabildim. Birinci fotoğrafta eşimin sevdiği tekneleri anlattım. Onun hayatımdan gidişi üzere bu tekneler de bir gidiş hâlinde, yavaş yavaş gözden kayboluyor. İkinci fotoğraf ise direnmek için, devam etmek için “kırmızı”ya tutunuşu anlatıyor.” Bu fotoğrafların akabinde tekrar uzun bir mühlet orta verdiğini söyleyen Katipoğlu, 2019 yılı başında kendisine armağan edilen bir kırmızı şalın onu renkleriyle cezbettiğini ve yine tuvale çağırdığını anlatıyor.
Sergide yer alan iki büyük eş tablonun birinci fırça darbesi ise tüm dünyanın pandemi ile tanıştığı vakitlerde atılmış. Katipoğlu bu fotoğraflarla ilgili, “Evlere kapandığımızda iki büyük tuvalim vardı, ikisine birden çalışmaya başladım. İçimdeki enerjiyi, eforu harcamak için fotoğraf yapmayı seçtim. Bu fotoğraflarda çok büyük bir uğraş ve uğraşın sonunda sessizlik ve sükûnet var” diyor. Katipoğlu, bu stantta İstanbul’da ve Türkiye’de yaşadığı otuz yılı aşan vakit diliminden ve bilhassa son dört yılda eşi bedelli ressam Yusuf Katipoğlu’nu kaybedip pandemiyi yaşadıktan sonra, içindekileri akıtarak yaşama bağlanmasının, umut etmesinin göstergesi olarak, yumuşak bir dalga formunda karşımıza çıkan kırmızı bantı yoğunlukla kullanıyor. Sanatçı umudun göstergesi olarak kullandığı ‘Kırmızı Bant’ı adeta umut simgesine dönüştürüyor.
RENKLERE MÜZİK SÖYLETİYORUM
“Renk benim için her şeydir” diyen Katipoğlu, sanatsal lisanının tuvale transferinde her vakit için öncelikle renklerle düşünüp, sonrasında renklerin ahenk ahenk ve zıtlığını, açık koyu istikrarlarını kurup formlarını ona nazaran yerleştirdiğini belirtiyor. “Aslında fotoğraflarımda bütün renkler var. Ben tüm renkleri bir ortada kullanarak onlara ahenkle müzik söyletiyorum. Hangi iki rengi yan yana koyarsanız, size farklı hisler hissettirebilir. Heyecan verir yahut sakinleştirir” diyor. Paletindeki renkleri ana renklere yaklaştırıp vakit ve yer öğelerini birbiri içinde eriterek izleyiciye aktarıyor. Fotoğrafların kimilerinde ise Yusuf Katipoğlu’nun çok sevdiği tekneler yer alıyor. Katipoğlu, bunları bir manada eşini anmak ve anlatmak için kullanmış. Yapıtlarının birçoklarının soyut ve somut ortasında ince bir çizgide dururken daha çok soyut olarak adlandırabileceğini söylüyor.
Umudun, yaşama bağlanmanın, hoşluklara dönüşün standı diyebileceğimiz “Maviden Kırmızı Dalgaya” standı, 22 Ekim tarihine kadar Galeri Diani’de ziyaret edilebilir.
BU FOTOĞRAF BENİM TÜRKİYEM
Katipoğlu, gezdiği yerlerin, bilhassa Anadolu kentlerinin onu son periyot fotoğrafları için beslediğini söylüyor. Standın en hacimli ve en son dahil olan üyesi için, “Aslında bu fotoğraf benim Türkiyem” diyor. İstanbul’dan yola çıkıp gezdiği Anadolu’yu, gördüğü ovaları, dorukları, dağları hatta şifalı suları bu fotoğrafın içine yerleştirmiş. Fotoğrafın ortasında, yeniden bir seyahatinde rastladığı yeraltı kaynağından oluşan minik bir kaplıca yer alıyor. Katipoğlu, bu havuzu büyülü bir gençlik havuzu üzere betimliyor: “Düşünün, akşamüzeri ve hava hafif karanlık. Düzlüğün ortasında kayaların ortasında, minik bir kaynaktan su çıkıyor ve etrafında minik bir havuz oluşturuyor. Etrafında kayalardan diğer hiçbir şey yok. İçinde üç bayan oturmuş. Biri yaşlı ve hızsız, ikincisi orta yaşlarda ve kendi hâlindeydi. Üçüncüsü ve en genç olan benimle konuştu ve beni de suya davet etti. Ben de girdim. Çok acayip ve hoş bir andı.”
Katipoğlu’na hiç İsviçre’ye geri dönmeyi düşünüp düşünmediğini soruyorum. “İsviçre’de 30 sene yaşadım fakat Türkiye’de 42 sene. Neresi, hangisi ağır basıyor sizce?” diyerek sorumu bana geri yöneltiyor. Katipoğlu, Türkiye’deki dağların, ovaların, tektonik oluşumların, Göbeklitepe, Çatalhöyük üzere Mezopotamya’da yer alan eski yerleşim yerlerinin ve hâlâ toprak altında kalan medeniyetlerin ve doğal ki İstanbul’da yaşamanın sanatının üzerinde derin izler bıraktığını söylüyor ve ekliyor: “Ben de Türkiye’nin bana verdiği renkleri, ömür sevincini ve tabiatının zenginliğini soyutlaştırarak yapıtlarıma aktardım.”
